अम्बिका धिताल
कमलविनायक भक्तपुर
सदा झैँ आज पनि म पुगेँ । बाहिरै पाला र लड्डु बेच्ने मानिसको भिड दर्शनार्थीभन्दा बढी देखिन्थ्यो । चप्पल खोलेर बाहिर राखेँ र लाइनमा बसेँ ।
लाइन सुस्तसुस्त अगाडि बढ्दै थियो। यसैबिच एक जना वृद्ध सबैसँग हात थाप्दै ,काँप्दै भन्दै थिए, “ यतिको चिसो मौसममा हेर्नुहोस् मलाई अलिकति दया गरेर केही सहयोग गर्नुहोस् ।”
भक्तजन कानमा तेल हालेझैँ देखिन्थे । कसैले केही प्रतिक्रिया देखाएनन् । बरू “कस्तो माग्ने मन्दिर भित्र आएको छ्या डुङ्डुङ् गन्हाइरहेको छ । बाहिर निकालिदिए पनि हुने नि ।” भन्ने आवाज आयो ।
मेरो धैर्यताको बाध फुट्यो, “कस्तो कुरा गर्नुहुन्छ तपाईँहरू । यस्तो हेमन्तको ठिहिरोमा यसरी याचना गर्दै हिड्न कसैको रहर हुँदैन। सकिन्छ सहयोग गरौँ , सकिदैन यति पवित्र स्थानमा आएर हामीले मानवता बिर्सनु हुँदैन ।”
लाइनको बिचबाटै एकजनाको आवाज आयो, “ओहो ! उहाँ त निकै आदर्श छाट्नुहुँदो रहेछ । सक्नुहुन्छ भने आफ्नै घर लगेर पाल्नुहोस् न ।हामी त केही दिदैनौँ । यस्ता माग्नेलाई दिएर के साध्य?”
मानिसको कलुषित भावलाई पखाल्न म केही सोच्दै थिएँ । तिनै वृद्ध , साक्षात भगवान् गणेशमा परिवर्तन भई बोल्न थाले, “ हे भक्तजन ! यति सबेरै धर्म गर्न आएका तिमीहरूमा के को घमण्ड हँ? कलाकारले कोरेको पत्थरमा शिर झुकाएर र दक्षिणा चढाएर के को पुण्य कमाउँछौ ? वृद्ध,बालक र असहायको मुहारमा मुस्कान ल्याएर हेर त जीवनमा कति धर्म हुँदो रहेछ?”
