उषा गुरुङ्ग
गरिबीको चपेटामा परी
जब बालक हुर्कन्छ
न हुन्छ देहमा लुगा
न पेटमा हुन्छ अन्न
नाङ्गो देह पाउ हुन्छ
चप्पलविहीन खाली
जाडोमा शित लहरी
ठिराउने मुटु काम्ने
भोको पेट अन्न नपरेको
सडकमा हिड्छ यताउती
दयाको भिख कसैले
दिन्नन्
केवल भेट्छ उसले
दुनियाँको उपहास
तुच्छ वचनका फेहरिस्त
स्कुल पढ्ने अभिलाषा
टुसाउदै पलाउँदै मलजल
विहीन मरूभूमिको झार
झै जबरजस्ती हरियोपन
ल्याउन खोज्छ
संम्भ्रान्तका लात बात टोक्सो
शिकार बन्दै जीवनलाई
संघर्षको मैदानमा उतार्न
कहिल्यै हरेस खाँदैन
दुःख, पीडा, व्यथा,
भोक, तिर्खा सबैसँग
पराजित हुदाँ हुदै
त्यो बालक एक होनहार
परिपक्व समाजको
असल नागरिक बन्दछ
जीवनलाई सुखले हेर्ने
आँखा भन्दा दुःखले नै
परिपक्व मान्छे बनाउँछ
सुखमा हुर्कने बालक
असल मान्छे बन्न कठिन छ।
