मनीषकुमार शर्मा ‘समित’
मध्यपुर ठिमी, भक्तपुर
“जहिले पैसा छैन भन्नुहुन्छ। मलाई जसरी नि पचास हजार चाहियो । सबै साथीहरू ईण्डिया टुर जान लागेका छन्। म चाहिँ नजानु ?” फन्किदै जेठाले भन्यो।
“मलाई तीस हजार चाहियो। बजारमा नयाँ मोडलको मोवाइल आएको छ। सधैँ यो ट्युरे मोवाइलले साथीहरूको अगाडि लाजमर्नु पारिसक्यो।” छोरीको अर्को माग आयो।
‘बा मेरो स्कुलको फि तिर्नु पर्यो। फि नतिरे भोलिदेखि स्कुल नै नआउनु भनेको छ।” कान्छोले रुन्चे स्वरमा दुखेसो पोख्यो।
तीन सन्तान र ऋणको भकारीले थिचिएका सन्त बहादुर सन्तानको माग प्रति चुप थिए । खाटमा बसेर टाउकोमा हात राख्दै खुईय्या काडे । बिस्तरै उनको नजर सामुन्ने भित्तामा टाँगिएको तस्बिरमा पुग्यो । भित्ता रहेको उसको बाको तस्बिरले कुटिल मुस्कानमा जिस्काइरहेको थियो “बाउ भएपछि चाल पाउँछस्।”
