माहेश्वरी भट्ट
कञ्चनपुर
सानु बाल्यकालदेखि नै सुरजलाई मन पराउँथी। सुरज उसको साथी मात्र नभएर उसको सपना पनि थियो। विद्यालयमा एकसाथ पढ्दा सानुले सुरजका लागि नोटहरू लेख्थी, उसका प्रिय खानाहरू बोक्थी, र चुपचाप उसको सानो ख्याल गर्थी।
समय बित्दै गयो। उनीहरू ठूला भए, आ-आफ्ना बाटो लागे। वर्षौं पछाडि, संयोगवश सानु र सुरज फेरि भेटिए। सुरज अझै पनि उस्तै सरल, उस्तै हँसमुख थियो। उनीहरूबीच धेरै कुरा भए—पुराना सम्झनाहरू, बिछोडको कथा, अनि जीवनका भोगाइहरू।
सानुले हिम्मत जुटाएर सोधी, “तिमीलाई थाहा थियो, म तिमीलाई प्रेम गर्थें ?”
सुरज मुस्कुरायो, हल्का रोकिएर भन्यो, “हो, थाहा थियो। तर तिमीले कहिल्यै भन्न सकेनौ, म पनि तिमीलाई मन पराउँथेँ।”
सानुको आँखामा आँसु टिलपिल भयो। कति सजिलो थियो, कति नजिक थियो प्रेम, तर शब्दकै अभावले उनीहरू एक-अर्काबाट टाढा भएका थिए।
कहिलेकाहीँ प्रेम महशुस गरिन्छ, देखिन्छ, तर व्यक्त गर्न ढिला हुँदा, त्यो केवल एक अधुरो कथा बनेर रहन्छ।
