बिनोदप्रसाद ढकाल
इनरुवा, सुनसरी
गाउँले केटा श्यामसुन्दर घाँस काट्न जंगल पसेका थिए। बाटोमा एउटा बूढो मान्छे लडिरहेको देखेर उनको मन पग्लियो। “ओहो, कति गाह्रो भएको होला!” सोच्दै श्यामसुन्दरले बूढालाई उठाएर सोधे, “के भयो हजुर ?”
बूढाले थकित स्वरमा भने, “बाबु, म धेरै थाकेको छु। कतै आराम गर्ने ठाउँ पाए हुन्थ्यो।”
श्यामसुन्दरले बूढालाई आफ्नो घरमा लिएर गए। घरमा आमालाई सबै कुरा बताए। आमाले भनिन्, “बाबु, हामी गरीब भए पनि सेवा गर्न सक्छौँ।”
केही दिन बूढा श्यामसुन्दरकै घरमा बसे। श्यामसुन्दर र उसको परिवारले बूढाको खूब हेरचाह गरे। बूढा निको भएपछि श्यामसुन्दरलाई धन्यवाद दिँदै भने, “बाबु, तिमीले मलाई ठुलो गुन लगायौ। म तिम्रो यो उपकार कहिल्यै बिर्सने छैन।” केही वर्षपछि श्यामसुन्दर सहरमा काम खोज्न गए। एउटा ठुलो घर देखेर कामको लागि सोधे। घरको मालिकले श्यामसुन्दरलाई काममा राखे। श्यामसुन्दरले आफ्नो कामले मालिकलाई खुसी बनाए। एकदिन मालिकले भने, “श्यामसुन्दर , तिमीले मलाई धेरै खुसी पारेका छौ। म तिमीलाई आफ्नो सबैभन्दा ठुलो सम्पत्ति दिन चाहन्छु।”
श्यामसुन्दर धनी भएर गाउँ फर्किए। उनले आफ्नो परिवारलाई पनि सुख दिए। उनले बुझे , “अरुलाई सहयोग गर्दा आफैँलाई पनि फाइदा हुन्छ।”
