ललिता ‘दोषी’
बुद्धनगर काठमाडौँ
गाउँबाट आएकी सुन्दरी केही दिन छोराको घरमा बसेर एक साँझ छोरीको डेरामा गइन्। छोरी, ज्वाइँ, नातिनातिनी नै सुन्दरीलाई देखेर खुशी भए। सुन्दरी पनि खुशी भइन् । तर जब १७/१८ वर्षको नाति प्रवेशले लगाएको पेन्टमा सुन्दरीको आँखा पर्यो उनको आँखामा टम्म आँसु भरियो । मुटु फुट्ला जस्तै भयो। बल्ल–बल्ल उनले आफूलाई सँभालिन्। मध्यम वर्गकी सुन्दरासँग साथमा एक–डेढ सयभन्दा बढी रुपियाँ पनि थिएन। राति खाना खाँदा पनि उनको घाँटीबाट भातको गाँस छिरेन। भोक छैन भनेर दुई–तीन गाँस भात खाएर उठिन्। आमाले पीर गर्छिन् भनेर छोरीले दुःख लुकाएकी रहिछे भनेर मनमनै गुनिन्। रातभरि उनलाई निद्रा लागेन। बिहानीपख भने एकैछिन निदाइन्। भोलिपल्ट उनी छोराकै घरमा आइन् र एकछिन धक फुकाएर कोठामा रोइन्। आफूले लगाएको सानो रिङ बेचेर नातिलाई पैन्ट किन्न पैसा दिने कुरा सोचिन्।
छोरापट्टिका नाति मिलनले उनी रोएको देखेर सोधे —“ किन रुनुभएको हजुरआमा ?’’
सुन्दरीले बगिरहेको आँसुलाई पुछ्दै भनिन् —“ बाबू मनमा औडाहा छुटेको छ। तेरी फुपूले त साह्रै दुःख पाएकी रहिछ नि! प्रवेश पूरै घुडा च्यातिएको पेन्ट लगाएको थियो। तेरो कपडा त त्यसलाई मिल्थ्यो नि! यस्सो दिन सकिनस् ? दुइटै घुँडा फाटेको पेन्ट देख्दादेख्दै पनि के हेरेर बसेका तिमीहरू हँ ?
मिलनले हाँस्दै आफ्नो पैन्ट ल्याएर देखाउँदै भने —“ प्रवेशले यस्तै पेन्ट लगाएको थियो हजुरआमा ?’’
सुन्दरीले लामो स्वास फेर्दै भनिन् —“ आच्या, हो त त्यस्तै लगाएको थियो नि! तँलाई त के नपुग्दो थियो र यस्ता हुञ्जेलसम्म राखिस् बाबू ?’’
मिलनले हाँस्दै भने —“ यो हजुरआमा पनि….। यो त फेशन हो क्या फेशन । कुरासुरा बुझ्नु छैन, त्यसै…..।’’
सुन्दरीका आँखा पेन्टमा नै अल्झिरहे।
