विष्णु भण्डारी आचार्य
बेलबारी मोरङ
“आमा मेरो मनेलाई घाँस दिनु न” “आमा मेरो मने हेन्नु त कसरी उफ्रिन्छ ? आमा मेरो मने त बुबु खान थाल्यो न्यामन्याम गर्दै ।” चुलबुलेमनेसँग खेल्न पाएर सुगम औधि रमाएको थियो । खाना खान पनि फकाएर बोलाउनुपर्थ्याे उसलाई । चुलबुले साच्चैको चुलबुले थियो । कहिले बुरुक्क उफ्रेर बसेको सुवोधको ढाडमा टेक्थ्यो ,कहिले सिङबीनाको टाउकोले उसलाई हानेजस्तै गर्थ्याे । यसो गर्दा सुगम भने खित्का छोडेर हाँस्थ्यो । मने कहिले सिँगारीको बुबु खान रमाउँदै पुग्थ्यो। जब सिँगारीले चुलबुलेलाई पाई ,सुगमको खेल्ने आत्मीय साथीजस्तै भएको थियो ऊ।
एकचोटि सुगम बिरामी भयो ,उसलाई आमाले झारफूक गर्न धामीकहाँ लैजानुभयो । धामीले सुगमलाई प्रेतले दुः ख दिएको छ ,कालीको मन्दिरमा एउटा पाठो पूजा गर्नुपर्ने सल्लाह दियो । त्यो दिनदेखि सुगमकी आमाले त्यही सिँगारीको पाठो कालीलाई चढाउने भनेर मनमनै भाकल गरेकी थिइन् । दुईतीन महिनापछि चुलबुले पनि अलिक ठूलो भयो । सुगमका बाआमाले एउटा ढाकीमा पूजाका सरदाम राखेर सुगम र चुलबुलेलाई कालीको मन्दिर लानुभयो । चुलबुले र सुगम रमाउँदै -रमाउँदै बाआमाको पछि लागेर गए । मन्दिर पुगेपछि पूजारीले चुलबुलेलाई च्याप्प समाएर मन्दिरभित्र लगे । सुगम अचम्म मानेर हेरिरहेको थियो ,पूजारीले खुकुरी उज्याएर चुलबुलेको मुन्टो च्वाट्ट छिनाइदिएर , रगत मन्दिरमा चढाए ,याे सबै कृयाकलाप टुलुटुलु हेरिरहेकाे सुगम काेलाहल गरेर रुन थाल्याे मेरो मनेलाई किन आइया पारेको ? मेरो मने….मेरो मने….भन्दै । फकाउन सक्दो कोशिस गर्नुभयो बाआमाले ,गार्हाे भयो । ऊ चुप लाग्न सकेन । रुँदारुँदा थाकेर चुप लाग्यो । कालीको मुर्तिमा ढोग्न लाउन उनको बाबाले उसलाई मन्दिरभित्र लानुभयो । ऊ फेरि चर्किएर रुन थाल्यो,“मेरो मनेको लगत खाने देउतालाई म ढोग्दिन” भन्दै अघिकैजस्तो चर्केर रुन थाल्यो , उसलाई सकेनन् कालीको मूर्तिमा ढोगाउन । घर लगियो । लगेपछि उसले खाना खान मानेन ,बोल्न छोडेर एकोहोरो टोलाइरहने ,राती निन्द्रामा पनि तर्सेको तर्सै गर्न थाल्यो , मेरो मनेलाई किन अइया पारेको भन्दै निन्द्रामा बर्बराउथ्यो ऊ । सुगमको जीउ सुकेर सिन्काजस्तो भयो । बाआमा धेरै चिन्तित बन्नुभयो । उसलाई नाम चलेका धामीझाँक्रीकहाँ लानुभयो केही चलेन । विराम जस्ताको तस्तै । कसैले सल्लाह दिए अस्पताल लाने ,त्यसपछि उसलाई अस्पताल लगियो । अस्पतालमा निकै जाँचपडताल गर्दा पनि केही रोग पत्ता नलागेपछि उसलाई साइकोलोजिष्टकोमा पठाइयो । साइकोलोजिष्ट डाक्टरले समय लाएर उनलाई जाँचे । बाआमालाई सम्झाउँदै भने डाक्टरले सुगमलाई उसको प्रिय बस्तु या सामान गुमाउँनुपर्दा दिमागमा चोट पुगेकोछ । उसलाई मनपर्ने कुरा मन पर्ने खेलौना जस्ता कुरा दिएर मायालु वातावरण दियो भने ऊ निको हुन सक्छ तर निकै समय लाग्ने सुझाए । बाबाले सुगमलाई चुलबुलेजस्तै अर्को मने ल्याइदिनुभयो , नयाँ चुलबुले पाएर सुगम खाना खान खेल्न र बोल्न थालेको थियो । कहिलेकाहीँ राती निन्द्रामा बर्बराउँथ्यो सुगम “ममी,मेरो मनेलाई अइया पार्न नदिनु ।” उनका बाआमाले त्यहीबेलादेखि मन्दिरमा जनावरलाई बली नदिने सङ्कल्प पनि गरे ।