लता के सी
तीनकुने , काठमाडौं
जङ्गलमा एकाएक हल्लीखली मच्चियो, “बाघले कुकुर्नीसँग बिहे गर्यो रे!” उसको हर्कतले बाघ समाज चिढियो । सौतेनी आमा, त्यसमाथि कुजात ल्याएकोले डमरूको पारो चढ्यो। घर झगडा बढ्यो। डमरू ओडारबाट निस्कियो र अरू जनावरसँग टाउको जोड्यो।
उसले भन्यो, “म अन्यायमा परेँ।”
“हो, हो। तिमीमाथि अन्याय भएकै हो !” डमरूप्रति सबै जनावरको सहानुभूति रह्यो। प्रतिशोधको भावनाले ब्वासोको नेतृत्वमा उनीहरूले संगठन खोले। अपिल लिएर राजा सिँहकहाँ पुगे।
कुकुर कुईँकियो , “बाघले कुकुर्नी उडाएर हाम्रो जातिको बेइज्जत गरेको छ , सरकार ! अविलम्ब कारवाही होस्।”
डमरू गर्जियो,”बाउले मेरो बिहे गर्ने बेलामा उल्टै मेरो नाक काट्यो । बिहे नै गर्नु थियो त आफ्नै समाज सुहाउँदो गर्नु पर्थ्यो नि ! हदै सम्मको सजाय होस्, सरकार !”
“आफ्नै परम मित्र बाघलाई कसरी सजाय दिनु ? “तर सबै जनावरहरू बाघको विरोधमा एक ढिक्का थिए ।बहुमतको अघि राजा लाचार भए। उनको आदेशमा बाघलाई हाजिर गराइयो ।
“जङ्गलमा मनपरी गर्नेलाई मृत्युदण्डको सजाय हुनुपर्छ ।” ब्वासो कड्कियो । “सबै तिम्रा बिरुद्धमा छन् । यसमा तिमीलाई केही भन्नु छ ? ” राजाले बाघलाई सफाइ पेश गर्ने मौका दिए ।
बाघले भन्यो , “हामी त जनावार हौँ । यो लोकतान्त्रिक जङ्गलमा मान्छे जस्तो जातीय विभेद र असमानताको कुरा गर्न मिल्छ र ?”
