सत्या अधिकारी
सानेपा
“आमा! अलिअलि पैसा छ भने बोक्नु है। मसँग त पैसै छैन।” छोराले भन्यो । उसलाई लिएर म मन्दिर जान लागेकी थिएँ । छोराको कुराले मन अमिलो भयो। दुई पटकको भत्ता समालेर राखेकी थिएँ। थैली नै उसलाई दिएँ । सुरुक्क गोजिमा राख्यो । ऊ ठुलै अफिसमा काम गर्थ्यो । टन्नै कमाउथ्यो तर आज मेरो छोरो रित्तिएछझैँ लाग्यो ।
आज पो मैले खर्च दिएँ । हिजो अस्ति कस्ले दियो होला? कतै यो घरै ऋणमा त होइन? यस्तै यस्तै कुरा मनमा खेले । धेरै दिन शहर नबस्ने निधो गरेँ । शहरले मेरो छोरालाई आमाको भत्ता कुर्नु पर्ने बनाएछ भन्ने कुराले मन पोलिरह्यो।
थैली खोल्दै ऊ फूलमाला , पूजासामाग्रीमा खर्च गर्दै थियो । दर्शन सकेर बजारतिर लाग्यौँ । सुन पसलमा अडिएर उसले भन्यो, “आमा! पोहोर साल राम्रो जन्तर लाउने रहर गर्नुभएको थियो नि ! ´´
ऊ सँग पैसा नभएको थाहा पाएकी थिएँ । भो भन्दा पनि कर गर्यो। एउटा जन्तर किन्यो। पैसा तिर्ने बेला भयो। गोजिबाट स्वाट्ट फोन झिक्यो। एकछिनपछि पसलेको फोन र उस्को फोन साटासाट गरे जस्तो लाग्यो। ” फेरि यसले के कैफियत गर्यो ?” जस्तो लाग्यो। बिस्तारै सोधें , “बाबु !अनि यो जन्तरको पैसा तिर्नु पर्दैन?´´
ऊ हाँस्दै बोल्यो “आमा ! फोनबाटै तिरी सकेँ ।
म भने सोचमग्न भएँ , “ यति सानो फोनमा त्यत्रो पैसा कसरी अटायो होला?”
