दुर्गा तिवारी राजन
आज चाँडै काम धन्दा सक्नु,भन्दै गरेको सुनेकी थिइन आरतीले, बुबाले आमालाई भनेकाे। घरमा काेही आउँदैछन, लख काट्न गा-हाे छैन।
आँगन भरी कुटुम्बहरु,साज-सज्जामा आमाले सिँगार पटार गर्दै आरतीलाई सजाईन। आएका कुटुम्बहरुले उनलाई हेरे पानी खान दिन भने उनले सबैलाई पानी खुवाईन। कुटुम्बहरु बिदा भै आँगनबाट ओझेल परे।
भित्रबाट आँगनमा आएर बुबालाई अम्बाकाे बिरुवा देखाउँदै ,बुबा:याे बिरुवा अन्त कतै सार्दिनु पर्याे? याे आँगनमा सुहाएन?
आरतीले बुबालाई भनिन् । छाेरीकाे प्रश्नमा बुबा भन्नुहुन्छ ! के:भन्छे याे, चार चार बर्ष भयाे राम्रो फलिरहेछ,यस्लाई अन्यत्र सार्दा फस्टाउँदैन र हुदैन पनि। आरती बुबा पट्टि फर्किदै आँखा भरी आँशु पारिन।
“बुबा याे अम्बाकाे बिरुवा चार बर्ष देखि यहीँ छ यस्लाई अन्यत्र सार्दा फस्टाउँदैन भन्नु हुन्छ। तर तपाईँको आँगनमा बिगत बाईस बर्ष देखि फस्टाएकाे अर्को बिरुवालाई तपाईँ अन्यत्र सार्दा के त्यो बिरुवा राम्रोसँग फस्टाउन सक्छ र बुबा?
