सुरेशकुमार पाण्डे
दाङ घोराही
साहू जी म विध्यार्थी हुँ मैले कानुन् बिषय पढ्छु। हजूरको घरमा रूम खाली छ ?-सकिलाले नवराज उपाध्याको घरमा पुगेर सोधी।”उनी वकिलबाट अबकास प्राप्त गरेका चिर्चित व्याक्ति हुँन्।” छ नि नानू तिमीहरू जस्ता विध्यार्थिलाई त रूम खाली गराएर भएपनि दिन्छौँ ! -नवराजले बिचारमा उदारता देखाउँदै भने।’ “सर! रूम देखाउँनोस् है!-सकिलाले भनी।’ ‘रूपालि ! यिनी नानीलाई रूम देखाउ त ! -नवराजले आफ्नो श्रीमतीलाई अह्राए’ ‘आउ नानी!-रूपालीले सकिलालाई रूम देखाई।’ सकिलालाई रूम मनपर्यो। रूम छतमा थियो झ्यालबाट सुन्दर पहाडी भेग हिमाल देखिन्थ्यो।
“सर! यो रूमको भाडा कतिहोला? सकिलाले भाडा सोधी।’ नानू तिमीसँग धेरै भाडा लिंदैनौँ, विद्यार्थीलाई बिशेष छुट छ। रू पाँच हजार मात्र हो। तर त्यो अड्वान्समा दिनुपर्छ। नवराजले भने।’ हस् ! सकिलाले सटिक उत्तर दिई। तर मनमा भाडा महँगो जस्तो लाग्यो । राजधानीमा यो भन्दा सस्तो नभेट्टिन पनि सक्छ। पहिलो पल्ट राजधानी पसेकी सकिला दोधारमा परी। रूम ठुलो राम्रो छ लिनैपर्छ ! -उसले मनैमनै भनी।” नानी आफ्नो पुरानाम, र ठेगाना छ भने नागरिकताको फोटो कोपी दिनुपर्यो! -नवराजले भने।’ सकिलाले नागरिकता देखाई। नागरिकता हेरेपछि उनी हेर्याहेर्यै भए। उनले रजिस्टर राम्ररी हेरेको जस्तो गर्दै भने! “ओहो नानी यो रूम त भाडामा चडिसकेको रहेछ। मलाई थाहानै भएन यसको त भाडा एड्वान्स दिएका रहेछन्। “रूपाली! भाडामा चडेको किन भनेनौ तिमीले मलाई । रूपालीतिर हेर्दै नवराजले आँखा सन्कायो। सकिलाले कुरा बुझिहाली। ठिकै छ साहूजी हजूरको रूम हजूर सँगै छ। अघि रूपालीलाई रूम खालिथियो तर रूपाली विस्वकर्मालाई रूम खालिछैन्। हस धन्यवाद! -भन्दै ऊ त्यहाँबाट हिंडी।
