कात्यायन
चाबहिल, काठमाडौं – ७
काठमाडौंको उकुसमुकुस वातावरणबाट उन्मुक्ती पाउन, हामीहरू घुम्दै नजिकैको गाउँतिर आयौँ । अलि खुल्ला परिवेश थियो । तारबारले घेरिएका, लहलहाउँदा तरकारी खेती गरिएका रमणीय बारीहरू र परिवेशहरू थिए भने, अगाडि खुल्ला र सुख्खा चरणमा सिकुटिएका गाई-वस्तुहरू, घाँसको अभावमा फालिएका प्लास्टिक र कागजहरू खाँदै गरेका !
एकछिन त्यहीँ रुक्यौँ । र, निकट अर्गानिक तरकारी खेती लेखिएको खेतीतिर, “आहा ! कति लोभलाग्दा बाली !” भन्दै पस्यौँ ।
कृषकले सुन्नु भएछ । गमक्क पर्दै भन्नुभयो, “हो नि हजुर, काठमाडौंतिर नि सबै यतैबाट पठाउने गर्छौँ ।”
अर्को साथीले उत्साहित पार्दै भन्नुभयो, “कस्तो फस्टाएका !”
“हजुर, अर्गानिक पनि हुन् ! यता सस्तो पनि हुन्छ ।” कृषकले बखान गरे ।
मैले सोधेँ, “यी खेतीहरू हजुर कै हो ?”
वहाँले भन्नुभयो, “हैन हजुर । वडा कै जेटिए बाबुको ।”
फेरि सोधेँ, “हामीलाई बेच्नुहुन्छ नि ?”
“बेच्छौँ ।” वहाँको छोटो प्रतिउत्तर ।
केही बोराभरी विभिन्न हरिया-परिया राख्न लगायौँ । आवस्यक मूल्य दिएपछि वहाँले सोध्नुभयो, “कारमा राखिदिउँ ?”
मैले अगाडि रुख्खा-सुख्खा चर्दै गरेका वस्तु-भाउहरूलाई देखाउँदै भनेँ, “पर्दैन पर्दैन । हामी नै लगेर ती पशुहरूलाई खुवाउने छौँ ।”
कृषक आत्तिएर, एक्कासि बोरा खोस्दै भन्नुभयो, “तिनीहरूलाई दिन हुँदैन हजुर ! ती गाईवस्तुहरू त हाम्रै हुन् ! बिरामी पर्छन् !”
