शारदा दहाल भण्डारी
“बिहान् चाँडै उठेर काम सक्ने अनि पढ्नुपर्छ है !”
भेषराजले शेषराजलाई भन्थ्यो।
“पढेर हात्ती ठुलो भएको हो र?” “म त सात बजे मात्रै उठने हो!” शेषराजले तुरुन्तै जवाफ दिन्थ्यो।
एउटै उमेर, र आर्थिक स्थितिसमेत उस्तै भएका दौंतरीको कक्षा एउटै भएपनि पढाइमा भेषराज निकै अब्बल थियो भने शेषराज भुद्दु थियो । वल्लोपल्लो घर ,खेती पनि सीमा मिल्ने भएकोेले स्कुल र काममा सँगै जानेआउने गर्थे ।
भेषराज गाउँघरमै दु:ख गर्दै पढिरह्रो र गाउँकै विद्यालयमा शिक्षक भयो।
शेषराज भने कक्षा दस पास गर्न नसकी विदेशिएको थियो । घरमा आउने जाने गरेपनि तीन दसकसम्म उनीहरूको खास सम्पर्क हुन नपाइ शहरबासी भयो। बालसखाले शहरमा घर बनाएर बसेको र आफ्नो शहर घुम्ने रहर पुरा गर्न भेषराज पनि एकपटक शहर गए।
बिहान् चाँडै उठ्ने ,योगध्यान गर्ने, सादा खाना खाने,श्रीमतीसँगै सरसफाइमा खट्ने र छोराछोरीप्रति साथीको व्यबहार देखिन्थ्यो।
आश्चर्य मान्दै भेषराजले परिवर्तनबारे सोधे।
जवाफमा “आफ्नो लागि मात्र होइन नि जिन्दगी ,पहिला त मैले अल्छी गरेपनि म मात्रै ठगिन्थेँ। अहिले गरेँ भने त( छोराछोरीलाई देखाएर) यी सबैको जीवन प्रभावित हुन्छ नि!”भन्दै मुस्कुराए।
